Maandag 19 september
We staan vroeg op, want naar Cortina d’Ampezzo in de Dolomieten is het toch nog 5,5 uur rijden. Na het ontbijt checken we uit en worden hartelijk arrivideci toegeroepen. Tot de volgende keer. Het personeel is erg vriendelijk van dit hotel. Plek was ook super. Dat heeft Remco weer goed uitgezocht.
Heenreis naar Cortina d’Ampezzo
Vanuit San Marino gaan we rijden naar Cortina d’Ampezzo. Voor we San Marino uitrijden, gaan we snel nog even tanken. Want voor €1,459 per liter tanken (bediend!!) is in Nederland niet meer voor te stellen. Het is een lange tolweg, waar weinig over te vertellen valt. Van de tolweg af, zijn we in de buurt van Cortina. Dan geeft een de navigatie een andere route aan, dan de borden. Ik kies er voor om de navigatie te volgen. Nou dat is een eindje rijden met veel bochten en naar boven en weer naar beneden. De passo Cibiana hebben we genomen. Waarom de navigatie ons zo heeft gestuurd weet ik niet, maar het betere stuurwerk kwam er wel aan te pas.
Maar na een uurtje sturen en op het eind even de auto uit om te genieten van de bergen om ons heen, zijn we in Cortina aangekomen. We zijn ingecheckt in ons hotel, alles weer uit de auto gesleept om in onze zonnig gele kamer neer te zetten. Rondom het hotel wordt er druk gebouwd, maar het centrum van Cortina is leuk en gezellig. Zelfs hier hebben ze een Liu Jo winkel. Hahaha. We zijn nog wel even opzoek gegaan voor nieuwe stokken voor mij. Aangezien ik 1 van mijn stokken in Zwitserland hebben gebroken. En wandelen zonder stokken in de bergen is niet echt aan te raden. Weer een mooie set gekocht (met korting) dus morgen kunnen we weer gaan.
De avond afgesloten in de Bierstube Pontejel. Lekker biertje gedronken met een vers gebakken pretzel en natuurlijk diner. Ik ben voor de kipschnitzel met gefrituurde aardappeltjes en chili saus. Remco voor een dolomieter teller, deze bestond uit een plak gefrituurde kaas, polenta, vlees en pfilzen. Espresso en een ijsje na. Nu gaan we zo slapen, om morgen fris en fruitig een klettersteig te gaan maken en de Drei Zinnen te bewonderen.
Dinsdag 20 september
’s ochtends al vroeg ontbeten en vervolgens met de auto richting de Rifugio Auronzo (2320 m) bij de Drei Zinnen. We dachten er al vroeg bij te zijn maar dat dachten zo’n 100-150 andere mensen ook . In Cortina d’Ampezzo hadden we het al frisser dan we hadden verwacht. We realiseerden ons dat we voldoende laagjes aan moesten trekken om het boven straks ook niet te koud te hebben. We hadden gelukkig allebei een shirt met lange mouwen bij ons en wandelwindjasjes. Dus bij de auto rustig alle extra laagjes aangetrokken. Een jas bij ons was handiger geweest……. Maar ja, je gaat op zomervakantie he.
Iedereen had winterjas aan, sjaal, muts efin, van lopen wordt je warm zeggen we dan maar.
Je hebt al direct een geweldig uitzicht op de zuidkant van de Drie Zinnen. Vanaf de Rifugio Auronzo lopen we eerst ca. 1,7 km naar Rifugio Lavaredo (2344 m) en dan het pad (2,4 km) naar de Dreizinnenhütte (2405 m). Halverwege was er een mooie mogelijkheid om met de Drei Zinnen op de foto te gaan. Het instamomentje versus reality, was daar zeker op van toepassing. Je moest goed mikken om niet met nog meer mensen op de foto te komen.
Bij de Dreizinnenhütte hebben we even iets gegeten en gedronken (twee knakworstjes met hard bolletje), berghut voedsel. We hadden ondertussen goed om ons heen gekeken en zagen dat meer mensen daar hun klettersteigset al aantrokken. Wij besloten om het goede voorbeeld te volgen en hier onze klettersteigset aan te trekken.
Op de topografische beschrijving staat altijd beschreven, we moesten nu richting een rotsformatie lopen dat leek op een worstje. Iets verder op zou de start van de klettersteig zijn. Het eerste deel hiervan door een lange tunnel waar we voor het eerst onze lampenset kunnen gebruiken. Her en der had je mooie uitzichtpunten in de tunnel. We hebben daar erg van genoten. Eenmaal uit de tunnel begint de echte klettersteig over een ijzige rots.
We zijn niet de enige die daar starten. En met ijzige rots, is het ook echt een ijzige rots. Dat is best spannend klimmen. De kans op glijden is nog groter, maar wij beiden vinden het echt een belevenis. De moeilijkheid zit hem in het ijzige. Verder zijn wij gewend dat bij kletteren je naar boven gaat en dan wandelt naar beneden, maar hier werd ook naar beneden gekletterd. Dus soms had je tegenliggers. Halverweg had je een splitsing en een collega kletteraar zegt, dat je beter de andere kant kunt nemen, die is minder ijzig. Mwah eigenwijs als wij dan toch zijn, gaan we gewoon onze weg vervolgen. Nou, dat was best glibberen. Maar we zijn boven gekomen en YES! We did it.
Afwijken van de route
We gaan door tot de splitsing tussen de weg naar de top en de Schartenweg. Aangezien de weg naar de top over een zeer steil en ijzig parcour gaat besluiten we om de Schartenweg te lopen/klimmen. Deze voert je in een grote boog om de berg heen.
Het eerste deel bestaat grotendeels nog uit een klettersteig (A/B) en wat leuke passages over bruggetje en langs oude bunkers uit de Wereldoorlogen. Het is ook een rustiger stuk, dus de stilte van de bergen ervaar je daar dan ook meer. En het geeft ons de ruimte om foto’s te maken. Dan zijn we weer boven. We komen dan een stel tegen, die tegelijkertijd met ons gestart zijn. Zij zijn wel naar de top geweest en doen nu dit stuk. Stuk jonger he….
We beslissen boven om een deel van de klettersteig af te doen, in verwachting dat we naar beneden kunnen wandelen. Zo in het zonnetje is het goed te doen. Klimmen, wandelen houdt je ook echt lekker warm.
Dan komt er toch weer een stuk aan waarbij je naar beneden klettert. Dus helm weer op en set weer aangegordeld en weer verder. Dan komen we op een stuk, waar we een ouder italiaans stel tegen komen. De man wil de kant op waar wij net vandaan komen. In ons beste italiaans en google translate proberen we het stel uit te leggen, dat je daar niet kunt wandelen.
De man (komt op ons geirriteerd over) en stiefelt vooruit en de vrouw volgt. We zien ze steeds voor ons uit lopen, de man voorop en de vrouw rustig er achteraan. Wij lopen op ons gemak ook die kant op. Het is een smal pad met veel gruis je moet dus goed opletten waar je je voeten neerzet. Ik ben erg blij met mijn nieuwe stokken. Anders had ik het toch echt minder leuk gevonden. Na een flinke wandeling, staan wij en het oudere Italiaanse stel bij een splitsing. We moeten dezelfde kant op, richting de Dreizinnenhutte.
De terugweg
Hier besluiten we de gordel ook uit te doen. Ook noodzaak, want ik moet echt plassen. En dat is gelukkig niet meer zo’n drama, nu ik een uixie heb (beste aanschaf ever op vakantie). Dan beginnen we aan ons laatste stuk. Het is de noord kant, dus winderig, maar ook veel sneeuw en ijs. Dat is ondanks de stokken, lastig lopen. En ja hoor, hup daar ligt Remco op zijn gat. Ik dacht nou dat gaat mij niet gebeuren! Ik doe heel voorzichtig en pats boem, daar lig ik ook. Hoe verder we lopen, hoe meer sneeuw/ijzel er ligt. We kijken elkaar aan, wat doen we? De kortste weg? Of de langere weg? Het is dan al 17 uur geweest.
Beide zien we de glibber weg niet zitten. Dus hup, naar beneden richting het groen. We trachten zo snel mogelijk te lopen, maar ondertussen speelt de moeheid, ongerustheid of we op tijd zijn en op de goede weg op. Beslissing is gemaakt en we moeten uiterlijk om middernacht van de parkeerplaats af zijn. Gedreven door de tijd, maken we weinig foto’s.
Het is wel een mooie omgeving, in de diepte zie je water/meer liggen en het wordt groener, met soms overal rode bloemen. Het is een heel stuk naar beneden, maar dat betekend ook dat we weer omhoog moeten. Uiteindelijk komen we op het pad terecht waarvan we denken dat dit de juiste is. Dan komt er een man voorbij, we vragen of we op de goede weg zitten. Dreizinnen? Ja zeker, maar die sluit over 40 minuten en het wordt ook donker. Ja duh, dat hadden wij ook al bedacht …..
Verder door de schemering
Nou dat wordt omhooglopen, klauteren. Stil en rustig lopen we achter elkaar aan. In stevige tred door. Dan komen we nog een stel tegen, het is niet ver meer zeggen ze. Dat geeft wat moed. Dan zien we in de verte de hut liggen. Gelukkig, we zijn goed gegaan en dat punt is in zicht. Rond 19 uur zijn we bij de hut. Dan zie ik de Drei Zinnen in de avondgloed. Ik moet daar even een foto van nemen…. De foto is super gelukt.
Dan is het nog een uur naar de rifugio Lavaredo. We zijn best moe, maar opgeven is geen optie, dus we lopen door. Halverwege wordt het dan toch echt donker. Ik doe ons lampje op mijn hoofd. Ik zie graag waar ik mijn voeten neerzet. De hut Laveredo passeren we in het donker. Dan begint nu echt het laatste stuk. We zijn moe, koud en hongerig…. De auto lonkt. Ik realiseer mij dat we repen in de rugzak hebben. Ik verlang naar het moment in de auto en de reep op te eten.
Vol verbazing komen we nog een groep mannen tegen die naar (denken wij) een hut gaan lopen. Het is zo koud, het sneeuwt lichtjes, handen zijn stijf van de kou en het vasthouden van de stokken. We lopen stevig door en eindelijk de laatste hut inzicht. Dan zijn we dicht bij de auto. Hehehe, we zijn op de parkeerplaats. Maar het is stikdonker, waar staat onze auto. Wacht zegt Remco en vist de auto sleutel uit de mijn heuptas. Hij klikt op openen en daar zien we de lichten van de auto oplichten.
We zijn nog nooit zo blij geweest dat we bij de auto waren. Auto aan, stoel verwarming aan. Wandelschoenen uit en andere schoenen aan. Stokken inklappen en zitten. Hehe, opwarmen en rijden naar Cortina d’Ampezzo ons hotel. Ik eet onderweg nog de twee repen op en dan zijn we er. Het was gelukkig niet ver rijden. Wat zijn we moe als we in het hotel zijn. We drinken wat en rollen ons bed in. Te moe om ook nog maar iets te doen. Alles doet zeer en koud. We besluiten om de volgende dag niet om half 8 aan het ontbijt te zitten. We gaan heerlijk slapen. Wat een avontuur zo samen.
Van de overige dagen moeten we nog het verhaal schrijven, we hebben echter al wel het filmpje van het verblijf in de Dolomieten: