Reisdag naar San Marino
Ontbijt weer bij capucci met zoet broodjes (pecan en cornetto crema). Met een gevulde maag, gaan we op weg naar San Marino. Maar Pescara uitkomen was lastig en zeker het eerste deel hebben we veel file gehad. Ook in de tunnel en dat is toch echt wel een mindere plek om file te hebben. Remco heeft deze keer gereden. Ik mocht nog even wat voor Meerlanden regelen.
Onderweg nog even koffiegedronken en dan zien we San Marino liggen. We realiseren ons in eerste instantie niet dat we het land San Marino al binnen zijn gereden. Terugweg nog maar even een foto ervan maken. We rijden richting het historisch centrum en ik geniet. Het is een totaal andere plaats dan Pescara. Het betere bochten werk is hier nodig. Nu moet ik navigeren en Remco rijden. We zijn ruim op tijd.
We besluiten dat we eerst gaan lunchen in San Marino en dan gaan inchecken. Dan de koffer en tassen ophalen. We zijn wel tot de conclusie gekomen, dan we goed moeten nadenken wat we willen meenemen… Niks is gelijkvloers. Maar dat mag de pret niet drukken. Koffer/tassen in de kamer en hup we gaan rondkijken. Het waait wel enorm. Zeker aan de kant waar wij op uitkijken vanuit onze kamer (richting het westen) Het is daar wat glooiend en ons hotel ligt bijna op het hoogste puntje (op de torens van San Marino na). Genietend van het uitzicht en het centrum lopen we rond.
Bij het paleis blijkt een ceremonie plaats te vinden. Navraag verteld ons dat dit te maken heeft met de halfjaarlijkse verkiezingen. In San Marino zijn ze nog erg van de traditie. Dus begeleidend blaaskapel en (militairen geloof ik) worden de genomineerden naar binnen begeleidt. Erg leuk om te zien.
erewachten en veel politie. Het blijkt de dag te zijn waarop de nieuwe kapitein-regenten van San Marino worden genomineerd. 1 Oktober worden ze dan formeel gekozen.
Daarna nog een stukje over de muur heen gelopen en wat winkels bekeken. Uiteindelijk besloten om bij het hotel maar iets te gaan eten.
Her en der nog wat foto’s van de ondergaande zon. Maar later op de hotelkamer slaat het weer om. Het blijft flink/stormachtig waaien. De wind giert om onze hotelkamer.
Tijd om naar bed te gaan en te gaan slapen. Welterusten en tot morgen!
Zaterdag 17 september.
Bij aankomst nog mooie foto’s gemaakt van het uitzicht uit bed, nou vanmorgen was er totaal geen uitzicht. Je keek recht de wolken in. Buienradar en google geraadpleegd en het lijkt allemaal op te knappen. Je leest het al, het lijkt op te knappen, maar niet heus.
Maar goed, deze keer zitten we in een hotel en hobbelen we naar beneden voor een zoet Italiaans ontbijtje. Lekker gemakkelijk. Nog niet zo uitgebreid ontbeten deze vakantie. Koffie, jus d’orange, water, croissantje, yoghurtje. Best ook wel lekker….
Het is nog mistig, maar in afwachting van beter weer, besluiten we toch vast naar buiten te gaan. We komen langs het parlementsgebouw en zien daar de wisseling van de wacht. Ik blijf dat toch leuk vinden zo’n stukje traditie.
We lopen verder en besluiten naar het Titanus Museum te gaan. Een multi media experience. We zijn nog niet binnen, of het begint te stortregenen. Ach denken we, een buitje, dat is wel voorbij als we binnen zijn.
In het museum, of eigenlijk ervaring, wordt het ontstaan van San Marino verteld. Het wordt mooi beeldend vertoond.
Als we klaar zijn regent het nog steeds flink. We kopen 1 poncho en Remco loopt met poncho en paraplu van de dame daar, naar het hotel om onze paraplu’s op te halen. Maar jaja wat gaan we nu doen? Vlakbij is het Museo dei Vampiri e Licamtropi. Een expositie van 1000 jaar van vampieren en weerwolfen. Ik had mij niet gerealiseerd hoe lang dit een angst is onder de mensen. Ik dacht dat het aan de fantasie van de filmmakers was ontsproten. Het was grappig en onderhoudend.
Maar nog steeds regen…… tja… de dame daar gaf aan waar je goed kon eten. Dat leek ons een goed alternatief. In plaats van in de avond uitgebreid eten, hebben we dat tussen de middag maar gedaan. Een 4 gangen menu. Wat echt heerlijk was. Ondertussen drupten er (letterlijk en figuurlijk) anderen binnen. Ik blijf mij verbazen in welke snelheid de italianen hun voedsel opeten. En ook de grote hoeveelheden. Gelukkig deden ze het bij ons rustig aan. Piano piano. Na de lunch regende het gelukkig minder en ook de wind was minder. We besluiten om naar nog een museum te gaan: Museo della tortura. Gekscherend zeggen we tegen elkaar, leren we nog meer manieren om elkaar te plagen.
Ook hier loop ik vol verbazing rond. Wat zijn mensen toch wreed tegen elkaar. Wat voor een vreselijke manier hebben we weten te bedenken om mensen die niet het zelfde denken te mishandelen. Daarnaast ook wat wij onszelf aan deden in het kader van geaccepteerde schoonheid. Van ringen om je nek doen, zodat deze langer lijkt, tot hoofd afbinden zodat het plat bovenop lijkt en achter lang gerekter, tot aan voeten afbinden, piercings etc. Ik blijf Remco graag plagen om de wijze waarop ik dat nu doe….
De regen is ondertussen minder geworden, maar we besluiten toch terug te gaan naar het hotel. Dan klaart het langzaam op. De zon schijnt in onze kamer, je ziet de wolken nog wel hangen lager, maar toch. We besluiten nog even eruit te gaan. We bekijken de paar winkels die nog open zijn, struinen wat door San Marino en zien ineens een soort van bar. Daar gaan we heen. Meeste plekken zijn eetgelegenheden, maar we wilden lekker even wat drinken. Remco aan het bier en ik (dacht ik) aan de aperol spritz. Ik had limoncello spritz besteld, maar het was oranje en bitter. Ik dacht dat heeft hij vast begrepen.
Het dronk weg als limonade. Nog maar eentje besteld, ik dacht vraag toch effe of er alcohol in zit. Nee, zegt hij verbaast dit is non alcoholico. Geen wonder dat ik het als limo dronk hahahaha. Nadat ik deze op heb, bestel ik er nog maar 1, maar WEL met alcohol. Hij kijkt mee enigszins verbaasd aan. Maar nu zit er prosecco in. Dat is een begin. Naast ons komen Vlamingen te zitten. Zij wil een limoncello spritz. Ik zeg nou, dat kunnen zie nier niet maken. Maar dat van mij is lekker (lijkt op aperol) en zit alcohol in. Nee zegt ze, ik wil iets zoets. Ik loop naar de bar en vraag of hij aperol spritz kan maken, maar dan met echte limoncello. Ja dat kon hij. De Vlaamse dame was tevreden, hij was zoet genoeg.
Wij bestellen taglieri (snijplankje met worst en kaas). Hij gaf aan dat hij eigenlijk geen tijd had, hij stond alleen en het was drukker dan verwacht. Daarna komt hij bij ons terug, hij maakt voor ons een plankje als we even geduld hebben.
Prima, wij hebben geen haast. We drinken nog rustig wat. Wij zijn geen Italianen zeg ik lachend die in een ruk als achter elkaar op eten. In Nederland nemen we rustig de tijd voor het uiteten gaan. Ik krijg van hem nog een echte limoncello spritz en het wordt langzamerhand weer rustiger in zijn bar. We kletsen nog wat na, hij wil volgend jaar naar Nederland op vakantie gaan.
Op de kamer gaat Remco vast kijken voor een overnachting in de dolomieten en tik ik in wat de afgelopen dag beleefd hebben.
Morgen hopen we op een zonnige dag en willen we vroeg opstaan.
Voor nu wederom welterusten.
Zondag 18 september
Bij het wakker worden kunnen we weer genieten van het uitzicht. De zon schijnt. Op de plattegrond staat een wandeling die langs de steile kant van San Marino gaat. Na het ontbijt gaan we opzoek naar de route. We vinden in het historische centrum het deel waar we met heel veel treden naar beneden lopen naar Borgo Maggiore. Een plaats van de republiek San Marino onderaan de berg waarop het historisch centrum is gebouwd. Vandaaruit gaan we op zoek naar het andere deel.
We komen bij een museum uit over de flora en fauna van San Marino. We trachten in ons beste Italiaans deze dame de weg te vragen. Uiteindelijk begrijpen we van haar dat die weg er niet is, maar dat dit de toer is om langs de 3 torens van San Marino te lopen. Beetje teleurgesteld zijn we wel, we hadden gehoopt op een lekkere wandeling. Nou dan gaan we maar weer omhoog, maar om nu weer al die trappen te nemen zagen we niet zo zitten, dus maar met het kabelbaantje omhoog. Ondertussen is het warmer geworden dan dat ik had verwacht. Aangezien de kabelbaan naast ons hotel zit, ga ik mij even omkleden in een korte broek en shirtje.
Ondertussen raakt Remco aan de praat met de dame bij de incheck balie. Zij geeft aan dat de pad er echt wel is, maar dat hij makkelijker te vinden is vanaf de parkeerplaats bij de derde toren. We wilden toch ook de torens bekijken, dus dat gaan we maar gelijk doen. Het valt ons op dat het bizar druk is vandaag. Het blijkt de italiaans monumentendag te zijn. Nou dan gaan we maar samen met de italianen de torens bekijken.
De eerste toren, is opengesteld en we kunnen in het gebouw en tuin wat rondlopen. Om helemaal bovenin de toren te komen, moet je een smalle trap met een hele smalle doorgang op. Dat betekend (met de drukte) wel even wachten voor je naar boven kan. We doen het toch maar, toch benieuwd hoe het uitzicht is. We hopen dat de foto’s het wijdse gevoel goed kunnen overbrengen. Maar het is super mooi. De zee in de verte met de stad Rimini. Weer naar beneden, vervolgen we de weg naar de tweede toren, deze is dicht wegens verbouwactiviteiten.
Ondertussen moet ik nodig plassen. Er zijn voldoende openbare toilet aangelegenheden daar. Nu ben ik daar absoluut niet van, maar deze vakantie heb ik een uixie aangeschaft voor mijzelf…. Wat een gemak! Voor deze openbare toiletten moet je betalen en dan kan je naar binnen. De lucht ervoor is niet te harden, maar ja, je moet wat he. Ik laat Remco eerst gaan.
Zuinig als ik ben, denk ik, twee voor de prijs van 1. NEE roept Remco, dat kan niet, kom er uit. Op het moment dat ik er uit loop, sluit de deur zich en wordt het toilet m.b.t. een hogedruk algeheel gereinigd. Ik moet er niet aan denken, als ik daar in had gezeten. Ik denk voor mijn leven getraumatiseerd……. Hahaha. Gelukkig is het niet gebeurd. Ik heb gewoon betaald en ben daarna gegaan.
Dan wordt het pad al wat natuurlijker en minder druk met mensen. De derde toren is enkel een toren, we lopen er even om heen en willen dan opzoek gaan naar het pad.
Bij de parkeerplaats vinden we de aanduiding van het wandelpad. Niet erg duidelijk, er moet nog steeds een keuze gemaakt worden…. Het andere pad (dan degene die wij uiteindelijk nemen) nemen alpine klimmers. Dat gaan wij sowieso niet doen, dus dan maar het andere pad. Het heeft de dag ervoor flink geregend dus af en toe is het glijden en glibberen. Maar we hebben het pad gevonden dat langs de steile kant van Monte Titano. Erg leuk en mooi om te doen. Vanaf de kant dat wij hem nu lopen, moeten we veel trappen naar beneden nemen. We vinden dat minder erg om te doen.
Naar beneden is slechter voor de knieën, maar naar boven is slechter voor het hart en de ademhaling…. Het pad is redelijk goed te doen. Trappen, op wat plekken wat touwen en gewoon rustig aan lopen. We komen weinig tegenliggers tegen, dus in alle rust lopen. Af en toe is er nog een “Remco weggetje of grot”, ooo zullen we effe kijken wat daar is. Hahaha.
Soms hangt er een touw van een alpine route, soms een mini grot en soms een mooi uitzicht. De foto’s spreken voor zich. Uiteindelijk komen we weer uit bij Borgo Maggiore. En ineens zien we de bordjes die we in de ochtend hebben gemist. De dame bij het hotel had al gezegd, je hebt het gevoel dat je bij mensen de tuin in loopt, maar dat is het niet. Van de andere kant (waar we dus nu vandaan kwamen) voelde het ook zo.
Dan de gewetensvraag, gaan wij nu de trappen toch weer oplopen, die we vanmorgen naar beneden hebben gelopen? Of pakken we weer de gondel…….
Je raad het al, de kabelbaan. En deze keer was het ook nog voor niks…. En rustig, dus een mooi filmpje kunnen maken.
Om de avond af te sluiten, ga ik mij nog even douchen en mooi aankleden. Zo vaak is dat nog niet voor gekomen deze vakantie en we slepen het toch elke adres weer mee. We gaan een hapje eten bij ristorante Spingarda het terras hebben ze dicht gemaakt maar door de ramen heen konden we (met name Remco, want die zat er beter voor) genieten van de zonsondergang en de toren van het paleis.
Al met al een heerlijke dag. Morgen gaan we naar de Dolomieten, hier verblijven we 4 nachten.
Een filmpje van ons verblijf in San Marino: