Heenreis
Eindelijk vakantie! Remco zeker, maar ik ook, waren toe aan dagen die gewoon vol zitten met leuke dingen. Zaterdag 3 september hebben we eerst nog meegelopen met de 10-jarige bestaanseditie van Bierwandeltochten. Maarten (eigenaar van bierwandeltochten) en Remco van Co&Co brewery, brouwen jaarlijks een bier samen welke dan in begin september wordt uitgeschonken bij een bierwandeltocht. Deze keer was het wandelen niet rondom Haarlem, maar in Arnhem. Voor ons een thuiswedstrijd. Het was een gezellige maar pittige wandeling met een proeverij van Co&Co brewery, met (zoals altijd) lekkere biertjes. Als kers op de taart hoefden we niet met de trein naar huis en dan daar nog van het station naar huis wandelen, maar hebben Iris en Pheban ons thuisgebracht. Konden we voor we zondag gingen rijden nog even afscheid nemen.
Laatste dingen inpakken, wandelkleding nog snel effe uitwassen en dan naar bed. Planning is, om rond een uurtje of 6 te gaan rijden.
Zondag morgen, wakker worden was toch best wel een dingetje…. Maar om half 7 reden we dan toch uiteindelijk weg. Op naar Zwitserland! Het is een flink stuk rijden, dus weinig spannends te vertellen. Zondag rijden in Duitsland is wel fijn, geen vrachtverkeer op de weg en weinig file. Onderweg natuurlijk een “currywurst mit pommes” eten. Om in Ernen te komen zijn er twee mogelijkheden, over de Furkapas of met de autotrein via de Furka-basistunnel. We hebben voor het laatste gekozen. We wilden wel eens een autotrein meemaken. Je rijdt met je auto op de trein, je blijft lekker zitten en gaat met de trein dwars door de berg heen. Het duurde langer dan we hadden verwacht, maar het scheelde wel enorm veel kilometers en reistijd.
Rond half 6 ’s avonds komen we aan in het dorpje Ernen. Een klein vriendelijk dorpje. De eigenaresse van de kamer komt gelijk naar ons toe om ons welkom te heten. Zij verhuurt de boven verdieping van haar huis aan verschillende vakantiegangers. Met onze volle planning is dat een prima oplossing. Je deelt keuken en badkamers. We raakten al vrij vlot aan de praat met een Duitser die hier al jaren komt. Erg leuk om zo anderen te leren kennen. Het allerbelangrijkste is dat schoon is.
’s Avonds aan de overzijde hebben we hongerig ieder een pizza verorberd en daarna lekker naar bed gegaan.
Klettersteig Zermatt
De volgende morgen zijn we op weg gegaan naar Zermatt. Als je in Zwitserland bent, dan wil je ook de Matterhorn zien. En we zouden daar op de tegenover liggende berg onze eerste klettersteig gaan doen.
Zermatt is auto vrij, dus het laatste stuk zijn we met de trein vanuit Täsch gegaan. Eenmaal aangekomen is het een komen en gaan van toeristen. Ze worden opgehaald met elektrische auto’s en als het heel luxe is, met paard en koets. Ik weet niet goed wat ik mijzelf had voorgesteld bij Zermatt, maar toch niet deze hoeveelheid aan toerisme. Ik keek mijn ogen uit, genietend van alles wat je aan mensen om je heen ziet.
Ondertussen zin in een kop koffie. In de schaduw was het nog wat frisjes, dus op zoek naar een plek in de zon.
Na de koffie, Zermatt uitgelopen naar boven, naar de start van de Schweifinnen-klettersteig Zermatt. Remco en ik hadden er beiden zin, maar waren toch ook lichtelijk wat zenuwachtig. Het afgelopen jaar niet geoefend in de klimhal en dan is het toch weer even wennen. De klettersteig is in delen, met daar tussen wandelingen, dat leek ons een goed begin. Het eerste stuk is gecategoriseerd op gemakkelijk.
Appeltje-eitje dachten we. Qua moeilijkheidsgraad was het prima te doen. Maar conditioneel was het wel een dingetje. Misschien hadden we toch eerst een rustdag in moeten bouwen? In plaats van maar doorgaan… hahaha.
Als je dan naar boven klimt en je wandelt langs de oude hutten, die daar dan al jaren staan, is het best indrukwekkend (soort van hobbit gevoel hadden we daar). In de verte hoge bergtoppen met sneeuw, waarvan we eerst dachten dat het de Matterhorn was. Maar na check met de app Peak Finder bleken die toppen niet van de Matterhorn te zijn.
Enfin, we lopen een stukje door en dan moeten we volgens Remco van het pad af en daar naar boven, om op een plateau te komen. Wij dwars door de struiken heen, ik heb een mooie blauwe knie opgelopen daar, en dan zijn we op het plateau. Blijkt dat er ook gewoon een pad naar toe loopt….. hahaha, maar naar jaren met Remco op vakantie te zijn geweest, verbaast het mij niet. Het blijft altijd leuk! Van daaruit wandelen we verder.
Dan zien we in de verte de volgende klettersteig op de berg, met een ladder! Waar een kleine overhang in zit. Hmmmm zullen we wel of zullen we niet. Mwâh, toch maar niet. Dan maar weer naar beneden. Maar een klettersteig naar beneden is toch geheel andere dimensie. Maar “what go’s up, must go down”, dus we gaan door. Alles gaat goed, maar we zijn best moe. Of de warmte een rol speelt, ik weet het niet.
Maar terug in Zermatt, ontzettend veel zin in een koude cola en dan een biertje. Zodra we een plek zien bij de Hexenbar, zijn we gaan zitten. Na een paar drankjes krijgen we trek en gaan we naar het restaurant Stadel achter het café, ze hebben nog plek voor twee, aan de bar. Maar ze zijn niet ingericht op lange Nederlanders. Dat betekent dat wij onze benen niet echt kwijt kunnen. We gaan voor Zwitsers voedsel. Een kaasfondue en rösti met worst. Na dat onze buik gevuld is en de dorst gelest, willen we toch op zoek gaan naar het uitzicht op de Matterhorn. Een wandeling door Zermatt zorgt voor een mooi uitzicht en een mooie foto van ons samen met de Matterhorn op de achtergrond. Dag geslaagd! We gaan weer terug naar Ernen.
Morgen gaan we naar de de Gelmersee en doen daar een kleine wandeling.
Gelmerbahn, Gelmersee en Gelmerhütte
De volgende dag willen we naar de Gelmerbahn en dan gaan wandelen om de Gelmersee en Gelmerhütte. Vanuit Ernen rijden we via de Furkastrasse en de Grimselpas. Dat betekend flink wat stuurwerk en hoogte meters. Bij elke bocht denk je dan, als de auto maar niet afslaat. En versnelling 2 is je grootste vriend dan. De Grimselpas is een interessante plek, aangezien hier een zogenaamde waterscheiding is. Alles ten noorden ervan stroomt richting de Noordzee en alles ten zuiden ervan stroomt naar de Middellandse Zee. We willen met de Gelmerbahn omhooggaan naar één van de stuwmeren van de Grimselpas die naar de Aare (later de Rijn) afwatert.
De Gelmerbahn is oorspronkelijk aangelegd voor de werklui van het stuwmeer, maar is tegenwoordig een toeristische attractie. Het startpunt ligt in Handegg op 1412 meter en gaat meer dan 1 kilometer lang met maximaal 106% omhoog naar het bergstation op 1862 meter. 106% dacht ik? Hoe kan dat nou? Omgerekend betekend dat je omhoog gaat met een hoek van 47,8°. Nou, ik kan je wel vertellen, dat is best stijl! De bankjes van de Gelmerbahn zitten ook achterover, zodat je op het steilste stuk recht zit. We waren mooi vroeg op locatie zodat we met de eerste rit naar boven konden.
De Gelmersee ligt op ongeveer 1850 meter hoogte en wordt door een 370 meter stuwdam op zijn plek gehouden (deze is in 1929 aangelegd). We zijn via de stuwdam om het meer gelopen, het langste stuk. Dat leek ons een slimme zet, aangezien wij rustig om ons heen kijkend en foto’s makend wandelen. Op een bepaald moment moeten we kiezen of we wel of niet naar de Gelmerhütte willen lopen. Ons doel is deze keer dat we niet de laatste rit terug missen…… De kant waar we starten met wandelen is de schaduwkant en ook het meest koele en begroeide deel. We passeren een paar watervallen en lopen langs een steile wand naar de T-splitsing waar we kiezen om richting de berghut te lopen.
Het leek gemakkelijk, de woorden van Remco: nou als het zo blijft dan valt het wel mee. Het is een soort van lange trap. Tja, dat was het ook een hele lange trap en nee het viel niet mee! De berghut zag je in de verte liggen en op een bepaald moment verdween hij uit het zicht. Het zou een klim zijn van 1,5 uur, maar toen waren wij er nog lang niet…… Op een bepaald moment piept de berghut weer in het zicht, maar toen waren we er nog lang niet.
Wat doen we? We zijn nu zo ver, nu gaan we ook voor de berghut en daar wat eten. Dus we stappen stevig door. Met onze blik op de berg, zodat we onze voeten goed neerzetten, zijn we ineens bij de berghut. Al met al was het een wandeling over een afstand van 1,7 km en ca. 530 hoogte meters (31% stijging) waar we 4 uur en een kwartier over hebben gedaan.
Terugweg
Genietend van het uitzicht aan een heerlijke champignonsoep, realiseren we ons dat we om 16 uur weer bij de Gelmerbahn moeten zijn, voor de laatste tocht terug. Anders moeten we dat stuk ook nog weer lopen naar de auto, dat willen we deze keer zien te vermijden. Het wordt donkerder en het gaat regenen. Regen en naar beneden lopen is geen fijne combinatie, dus hup, we gaan er voor. In 1,5 uur naar beneden. Geen foto’s, maar door lopen. Naar wat geglibber en geglij gaat het redelijk voorspoedig.
Remco is een paar keer op z’n gat gegleden en ik dacht, dat overkomt mij niet. Klopt! Ik doe het beter, ik glij uit, breek mijn stok en hou er een blauwe elleboog aan over. Enfin, de zon begint te schijnen en we liggen op schema. Bij de T-splitsing aangekomen hebben we er 1uur en 35 minuten over gedaan. We zijn trots op onszelf. Nu nog een half uurtje lopen naar de bahn. Dat moet lukken, we hebben een uur. Nou, dat is dan toch voor ons doen, flink doorlopen. Het is omhoog, omlaag en weer verder omhoog. Al met al hebben we het deze keer gered!
We waren op tijd voor de Gelmerbahn. Als we het niet hadden gered, dan was het nog 5 km lopen met 450 hoogtemeters (9%). We zijn trots op onszelf. Een heerlijke dag gehad. De dag met een lekkere hamburger met frieten afgesloten. Morgen een reisdag naar Lucca.
Van het verblijf in Zwitserland hebben we ook een filmpje gemaakt: