Vandaag (dinsdag 13 september ) was weer een reisdag en wel naar de kustplaats Pescara. We dachten gisteren verstandig te zijn en al vast voor verpakte broodjes gekocht om vanmorgen gemakkelijk te ontbijten. Gelukkig had ik ook wat yoghurtjes meegenomen. De broodjes waren niet te eten. Dat betekent dat we onderweg maar wat lekkers moeten eten.
We hebben ervoor gekozen om niet de saaie kustweg te nemen maar dwars door de bergen (via Perugia, Terni en Avezzano). We gaan dus van Umbrië via Latium naar de Abruzen.
Een uurtje onderweg stoppen we even voor “due cappucini e due cornetto al crema”. We slingeren door dalen, passeren leuke bergdorpen, zien hoge bergen en ook veel, veel donkere tunnels. Pas de laatste paar kilometers voor Pescare wordt het wat vlakker. In Pescara is het even zoeken naar de juiste weg, de navigatie laat toch wat anders zien dan het werkelijke verloop van de weg.
Maar uiteindelijk bereiken we het huisje waar de eigenaar Carlo en zijn vrouw ons al opwachten. Even de auto leeghalen met alle bagage en vervolgens een uitgebreide instructie van Carlo (in het Italiaans, wat ben ik blij dat Marlies het verstaat (en spreekt) (Wat een grapjas die Remco). Na de eerste was in de wasmachine te hebben gegooid lopen we naar het strand. Voor zover je maar kunt kijken zie je ligbedjes en beach clubs. We lopen even richting de haven maar daar blijkt het niet zo gezellig te zijn qua bar/cafeetjes dus we lopen door naar en over de grote voetgangersbrug over de gelijknamige rivier Pescara.
Aan de andere kant duiken we bij een strandtentje naar binnen om even iets te drinken en even in de schaduw te kunnen zitten. Na het drankje lopen we weer terug naar ons huisje om even te douchen en ons klaar te maken voor het eten. De douche heeft allerlei mogelijkheden, alleen de grote van de douche is niet berekend op lange Nederlanders. Het gaat allemaal maar net. Na het douchen effe de blog verder schrijven.
Dan voor het eerste optutten en dan uiteten gaan. Heb ik mijn jurkje niet voor niks mee….. hahaha.
We hebben bij Ristorante Da Attilio Lekker vis gegeten. (Zie foto’s)
Woensdag 14 september
Het is een mooie zonnige dag in Pescara. Ik was lekker op tijd wakker en zat buiten heerlijk te genieten van het mooie weer.
We willen Pescara zelf ook een beetje ontdekken. Maar eerst cappucino’s en broodje scoren. Om van de Airbnb locatie naar het centrum te lopen van Pescara moet je een water oversteken. Dit kan via een fiets- en loopbrug Ponte de Mare (466 meter lang) en in 2009 gerealiseerd. Het is zo’n 45 minuten lopen naar het centrum. Het is een vrij “jonge” stad met geen historisch oud centrum.
De winkelstraten opgezocht, maar net als (volgens mij) heel Italië gaat tussen de middag alles dicht. Ik heb nog wat kleding gepast, maar wat ik leuk vond, vond Remco een pyjamapak… hahahaha. Verder nog wel rondgekeken, maar veel dure merken en daar is het dan bij gebleven. Ik wilde nog wel even naar de Liu Jo winkel, maar Remco was bang dat de eettentjes ook dicht gingen en wilde dus eerst nog even wat eten… jajaja, nu was m’n favo winkel dicht…
Weer over de Ponte del Mare weer terug. Spullen voor een middagje strand gepakt. We dachten 2 mooie bedjes met parasol dicht bij het water te hebben, maar helaas. Ze waren aan het afbouwen (seizoen is over in Pescara). Gelukkig konden we bij de buren nog wel 2 bedjes huren en hebben toch nog lekker van de zon en de zee genoten. Er zijn foto’s als bewijs dat Remco in het water is geweest. Sterker, hij is er verschillende keren in geweest, want het water was heerlijk van temperatuur.
Na het afdouchen van zoute water en zand willen we uiteten gaan. Remco heeft een locaite gevonden die maar even lopen is. Maar we hadden geen rekening gehouden met een voetbalwedstrijd in Pescara. Dus het kleine eindje lopen werd omlopen om het stadion heen (ruim, want alles was afgezet). Uiteindelijk komen we bij de lokale eetgelegenheid Osteria Pane e Vino aan.
Geen woord Engels spreken ze daar, dus met mijn beetje Italiaans en wat handen en voetenwerk kunnen we duidelijk maken wat we willen eten. Er wordt daar veel lam gegeten. Ik had lamspiesjes en Remco soort van lamskoteletjes. Wel weer heerlijk gegeten. Terugweg langs de boulevard gelopen, wat een stukje korter was. Wederom weer een leuke gezellig dag samen gehad. De weersvoorspelling voor de nacht en volgende ochtend zijn minder, dus strand zit er niet meer bij in.
Bij de locatie zit ook een wasmachine bij, dus ik ben gelijk ook driftig aan het wassen geslagen….. tja je moet wat te doen hebben op vakantie . Ik had de was buiten aan de lijn gehangen, maar vroeg in de ochtend (uurtje of 6) hoor ik dat het begint te waaien en donderen. Hmmm, ik snel mijn bed uit om de was naar binnen te halen. Want ja, als het weer nat wordt van de regen schiet het ook niet op…. Hup mijn bed weer in .
Donderdag 15 september
De dag was stormachtig begonnen. Na onze “due capucci” en pecanbroodje en bomba (Italianen houden van zoet ontbijt zijn we achter) pakken we de auto en gaan op weg. Op zoek naar het verborgen klooster in de kloof Gole Fara San Martino. Het is een eindje rijden, maar genietend van de omgeving is dat geen straf. Ondertussen knapt het weer op en is het weer flink warm. Om bij de kloof te komen kunnen we met de auto bijna tot aan het begin van de wandeltocht rijden. Er zijn daar verschillende lange afstandstochten, maar ook verschillende mogelijkheden tot top rope klimmen. We gaan voor het klooster. Remco heeft zijn gimbal (soort van stick om mooiere filmpjes met je iPhone mee te maken) mee.
Het klooster is lang on ontdekt gebleven om dat het verborgen was achter een kloof. Lang heeft het daar onder rotsblokken en -stenen gelegen, nadat het verlaten was. Het was ooit gebouwd in dezelfde kleur als de rotsen daar. Nu kan je er rondom heen lopen en het is een leuke locatie om foto’s en filmpjes te maken. Hier hebben we dan ook uitgebreid de tijd voor genomen. Aangezien het in de schaduw tussen de bergen lag, was ook een fijne bijkomstigheid. Als alle filmpjes en foto’s gemaakt zijn, volgen we een eindje het wandelpad.
Er is natuurlijk een stukje wat minder vaak gebruikt wordt en ja, we kunnen het niet laten om te kijken wat daar dan te zien is. Dus traptreden op en kijken waar we uitkomen. Ook hier zijn een paar routes voor het klimmen uitgezet. We gaan dus maar weer terug. Wat zullen we doen, verder lopen of teruggaan en de auto pakken om naar een waterval te rijden. Het laatste wordt het. Als we weer bij het begin zijn, zien we dat de route die wij aan het volgen waren een lange afstandsroute was van ongeveer 6,5 uur. Verstandige keuze van ons. Het was namelijk ook geen rondwandeling, dus dat betekend dat we ook nog terug hadden moeten lopen…..
Waterval
Van Fara San Martino rijden we door naar de watervallen van Borrello. Dit is bij elkaar toch nog een uur rijden aangezien we naar een ander dal moeten. Na een pittig klimmetje met de auto richting Borello komen we eindelijk bij het startpunt aan. Hier hebben we nog eerst even wat gedronken (Lemon Soda, what else).
Daarna is het een stukje bergaf lopen naar het eerste uitkijkpunt, in totaal leggen we 241 treden af om bij het onderste uitkijkpunt te komen waar je een mooi zicht hebt op de watervallen. Er lijkt wat minder water door te gaan dan de foto’s die we hebben gezien. Ook hier is het weer leuk spelen met de gimbal voor leuke/bijzondere shots.
Plotseling laat Remco de gimbal vallen! Dat was schrikken, hij rolde bijna de berg af…. Dat scheelde maar weinig. Een selfie maken met gimbal en dan normaal blijven kijken is best een uitdaging. Je ziet dat Remco zijn hoofd stilhoudt, maar met zijn ogen meebeweegt. Dat ziet er echt super weird uit. Dus nogmaals en nogmaals. Uiteindelijk iets wat redelijk bruikbaar is. Dan “what goes down, must go up” dus 241 treden weer naar boven.
We besluiten ook nog even om naar het panoramapunt te lopen, dat betekent dus weer alle trappen op en bijna terug tot aan het beginpunt, vandaar weer een 1 km wandelen (omhoog en omlaag) naar het uitkijkpunt. Op een bepaald moment kun je kiezen voor bar of een wandelroute (vertaald liep naar oude molen ;-0). Laten we dat maar eerst doen, de wandeling.
Aan het eind van het pad geen “oude molen”, maar wel bij het uitzichtpunt. Ook hier wat filmpjes gemaakt. Je kunt van daar niet meer de waterval zien, maar wel de uitkijkpunten waar we eerder hebben gestaan. Verder zie je in de verte een indrukwekkende lange brug. Hierover zijn we gekomen hiernaar toe en hierover gaan we ook weer terug naar Pescara.
Dan lopen we via de andere weg terug, dat blijkt de bar te zijn, maar die is al gesloten (einde van het seizoen). We wandelen op ons gemakje weer terug, aangevallen door vliegen. Stuk fijner dan de muggen eerder in onze vakantie, maar ook bar irritant.
Op de terugweg nog wat gedronken bij het startpunt en vervolgens weer terug naar Pescara (via de kust, A14)
Op advies van onze host bij Toccaferro gegeten, te grote antipasti en minder lekkere pizza. Bij terugkomst komt onze host Carlo ons adviseren om de auto niet bij een boom neer te zetten. Hij verwacht slecht weer. Dat klopt, het heeft flink gespookt deze nacht.
Een filmpje van ons verblijf tref je hier: